ben herkesin kitapçı dükkanlarının önündeki tezgahlarda gördüğü kartpostalım.
büyük beden mantosu ve kırmızı şapkasıyla,
elindeki gülü koklayan o masum çocuğum.
ya da o değilim de kalbimdeki kırıklar beni o kız kadar çaresiz kılıyor hayat karşısında.
yine de onun gözlerinde umut var,
gelecek var,
herşeye rağmen bir gülümseme var yüzünde..
benimkinde ise yorgunluk,
umutsuzluk,
ve kalbimdeki kırıkların yüzüme attığı çizgiler...
elini vermezsen gelemem yanına
bir yandaki kartpostala
boş kalır dudakların
hissedemem sıcaklığını
kurur elimdeki gül
döker yapraklarını
onunla birlikte bende dökülürüm
her yaprakta biraz daha uzaklaşırım senden ve yaşamdan
o yüzden ver elini bana
al beni yanına.
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
1 yorum:
ya bu yazıyı çalabilirmiyim harika olmuş harcanıyosun sen kızım burlarda gel bizimle çalış iyi maaş veririz valla bak takıl bize hayatını yaşa :D
Yorum Gönder